کمال الدّین پیرمؤذن

نماینده ادوار مجلس شورای اسلامی

داستان قدیمی حاکمیّت ملّی و جمهوریّت نظام همچنان از مهّم ترین و حیاتی ترین مسائل جامعۀ ما محسوب می شود. در ادبیّات سیاسی، حاکمیّت ملّی معمولاً به معنای حقِّ حاکمیّت مردم بر سرنوشت و شیوۀ زیست خود در ارتباط با رژیم ها و دولت های حاکم تلقّی شده و می شود.
در ایرانِ امروز گرایشی شدید و پرقدرت در حاکمیّت بویژه در دولت و مجلس وجود دارد که به حاکمیّت ملّی و جمهوریّت نظام یا اعتقاد ندارند یا طوری با حاکمیّت ملّی و جمهوریّت نظام برخورد می کنند و عرصه را بر ملّت و شهروندان تنگ می کنند که چیزی به نام حقِّ حاکمیّت ملّی و جمهوریّت نظام در صورت توفیق حداکثری آنان در انتخابات مجلس شورای اسلامی پیش روی دیگر باقی نخواهند ماند.
جبهۀ پایداری و جریان شریانی، این گروه خاصِ ضدّ مردمیِ جسبیده گان انقلاب با کج اندیشی و تمامیّت خواهی و محدودیّت سازی برای ملّت و بارگذاری منفی برای حاکمیّت، خسران های زیانباری برای منافع مُلک و ملّت و نظام و کیان ببار آورده و همچون حجتیّه ها، در مورد دین و مذهب اعتقادات کج و غیر اسلام ناب محمّدی و آرمان های بلند امام راحل و نظام و انقلاب اسلامی ایران داشته و اهداف و آرمان های انقلاب و شعاری محوری استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی را مختل کرده و به اعتماد عمومی و سرمایۀ اجتماعی نظام لطمات جبران ناپذیری وارد آورده اند. همۀ قدرت نظام جمهوری اسلامی ایران در پشتیبانی ملّت از آن نهفته است و هرگونه دیدگاهی که مخالف جمهوریّت نظام است، بی تردید مردود و دشمن ملّت ایران رشید اسلامی است.
ایرانیان، از زمانی که در تاریخ معاصر خود، حاکمیّت ملّی کشور ما تحت تأثیر دخالت و اعمال قدرت دو نیروی سلطه طلب روس و انگلیس بود، پس از مدّتی صحنه گردان روابط دولت و مردم، انحصاراً به سیاست های انگلستان مربوط شد، سپس صحنه به دخالت و رقابت بلوک غرب و بلوک کمونیسم منجر شد که در آن دوران، غرب قوی و یکپارچه عمل می نمود و اکنون درنهایت قبل از انقلاب اسلامی ایران تحت سلطۀ آمریکا درآمده بود، همواره از تحت سلطه و سیطره و سیاست دخالت بیگانگان بودن، بسیار ناراضی و عاصی بودند و حالیه که بجای سلطۀ دول خارجی، حاکمیّت ملّی و جمهوریّت نظام، تحت تمامیّت خواهی بستۀ ضدّ مردمی جریان خاص نامهربان بحرانساز پایداری و شریانی قرار گرفته و می گیرد، سخت گلایه مند و از دست این جریانات ضدّ مردمی کج اندیش مخالف حاکمیّت ملّی بسیار عصبانی بوده و از حامیان دولتی این جریانات، دست به آسمان دراز کرده و دلسردی و ناامیدی هموطنان را فراهم آورده است که منطقی ترین و اصولی ترین روش نجات کشور و ملّت از دست این تازه از راه رسیده های غیر خطّ امام و امّت و رهبری، جمع کردن بساط آنان در انتخابات مجلس پیش روی با حضور گسترده در پای صندوق رأی و گزینش بینش مردمی و انتخاب رقبای این تمامیّت خواهان از خود راضی است.
مردم چون با این جریان خاص ضدّ حاکمیّت ملّی زاویه دارند و بدان جهت با سیاست ها و تصمیمات دولت و مجلس حداقلی، احساس همراهی نکرده و نمی کنند و چون نقشی برای خود در نظام حاکمیّت و تصمیم گیری نمی دیده و نمی بینند با دولت همکاری نکرده و در نهایت به اقتدار نظام و منافع مُلک و ملّت لطمات فراوان وارد می شود.
برای افزایش قدرت چانه زنی دولت و حاکمیّت در تعامل با دول جهان و ارتقای کیفیّت زندگی ایرانیان و ترقّی ایران و در صورت ضرورت برای مقاومت و پایداری، هیچ راهی جز جلب همراهی واقعی اقشار مختلف اجتماعی و مشارکت گستردۀ آنان در انتخابات و نظام تصمیم گیری و قدرت وجود ندارد. این مسئلۀ خطیر، محور اصلی هر ارزیابی و تحلیل ملّی از شرایط و انتظارات کنونی جهان و مقتضیّات کشورمان در جهت طرّاحی استراتژی استقلال طلبانه و مترقّی می باشد که منجر به کنار زدن مخالفین داخلی جمهوریّت نظام و حاکمیّت ملّی در داخل کشور هم می شود.
قدم بعدی که در پیش روی ما است با تحوّل در اذهان، نگاه به درون، تغییر و نوسازی نمایندگان مجلس، تحوّل در تقنین صورت پذیرد که یگانه راه موفقیّت کشور در حکمرانی خوب داخلی و خارجی می باشد.