کمال الدّین پیرمؤذن

نماینده ادوار مجلس شورای اسلامی

نازک آرای تن ساق گلی
که به جانش کشتم
و به جان دادمش آب
ای دریغا، به برم می شکند

در ستایش یا ذمّ انقلاب سخن بسیار گفته شده و می شود. عدّه ای انقلاب را چیزی نمی دانند جز جابجایی قدرت از عدّه ای به عدّه ای دیگر، همراه با کشتار و تخریب منابع و آثار و گسیختگی نظم و امور و بروز کینه توزی های فراوان اجتماعی و انحطاط فرهنگی.
امّا انقلابیّون راستین و چکیده های انقلاب و ستایشگران انقلاب همچون ما بر این ادعا هستیم که برای رهایی جامعه و فرد از غُل و زنجیرهای اعصار و قرون و برای دستیابی به تحرّکی جدید در جسم و روح جامعه ای که تحت حاکمیّت رژیم طاغوت عاری از مهری به زندگی نباتی یا پوسیدگی نزول کرده و به منظور هدایت آن به سوی دروازه های سعادت و عدالت و آزادگی، به ناگزیر با تحقّق انقلاب، بایستی تحوّل و تغییری بنیادی در نظام سیاسی و اقتصادی و ارزشی صورت می گرفت که با مبارزات بنیانگذار انقلاب اسلامی ایران و ایثار خون شهیدان انقلاب و احتمام مجدّانۀ ملّت رشید ایران اسلامی محقّق گردید.
سال ها گذشت، اکنون که ۴۵ سال از پیروزی انقلاب اسلامی بهمن ۱۳۵۷ گذشته و علی رغم توفیقات در بخشی از حوزه ها، ناکافی یا عقب ماندگی در بسیاری از اهداف انقلاب پیش آمده است و بسیاری از اجرای مواد قانون اساسی مورد غفلت و بی توجّهی قرار گرفته است، گروهی واپس نشسته و بر این مدّعایند که انقلاب علیه نظام شاهنشاهی فقط جنبۀ فرهنگی داشته و آن جنبه نیز به ظاهرِ پوشش و شعایر مذهبی خلاصه می شده است، که البتّه این طیف بیشتر چسبیده به انقلاب هستند نه انقلابیّون اصلی یاران امام و انقلاب و با جمهوریّت نظام بطور جدّی در تضاد هستند، غافل از اینکه رژیم گذشته، تنها یکی از معایب اساسی اش بیگانگی فرهنگی با مردم و ملّت بود. اگر بر فرض رژیم شاه در همان سال های ۱۳۵۵ و ۱۳۵۶ با روحانیّت به توافق می رسید، و ظواهر و شعایر مذهبی را رعایت می کرد، آیا ضعف های بنیادی و اساسی و کارکردی رژیمش نیز اصلاح می شد؟ بنابراین اگر اختلاف خودآگاهی ملّی در ایران، با رژیم پهلوی حاکم آن زمان فقط بر سر رعایت برخی ظواهر و شعایر مذهبی بود، اصلاً سقوط رژیم گذشته ضرورت نمی یافت و پیش نمی آمد. دعوای ملّت با شاه بسیار عمیق تر از این بود.
از طرف دیگر اگر چنین پنداری وجود دارد که تغییر حتمی در صورت و ظواهر فرهنگی در کنار ادامه یا تجدید حیات ارزش های رژیم گذشته، نظام موجود و حاکمیّت آن پایدار و ابدی خواهد بود، بنابر همان سنن الهی و تاریخی، در اشتباه است. امروز معاون اوّل سابق رئیس جمهور دورۀ قبل نظام فعلی ما، به من نقل می کرد که همۀ بیست و پنج دختر فعّال در روزنامه ای که به مناسبت روز خبرنگار، از آن روزنامه بازدید داشتند، حجاب نداشتند، فلذا بایستی اذهان خود را نیز متحوّل کرد. رژیم شاه علی رغم ضعف های بنیادی کارکردی، و ضدّ ارزش های حاکم بر نظامش، از یک سری امکانات و فرصت ها و امتیازات برخوردار بود که حاکمیّت سیاسی بعد از انقلاب از آنها محروم است. آمریکا و اسرائیل که از دوستان رژیم سابق بودند اکنون جنگ و حالت جنگی با ایران را تا نزدیکی مرزهای آبی کشور کشانیده است و احتمال اینکه به کشور لبنان، دوست رژیم فعلی، حملۀ نظامی کنند، خیلی بیشتر است، چرا که کشورهای دنیا بویژه کشورهای عربی به سرعت حالیه دارند اتباع خود را از کشور لبنان خارج می کنند، در صورتی که زد و بندها با قدرت های بین المللی و کسب حمایت همه جانبۀ آنها، قدرت مالی فراوان بویژه در دهۀ ۱۳۵۰، نظام اداری – تشکیلاتی بالنسبه منسجم و حاکمیّت سلسله مراتب و نظم متمرکز – که این همه در نظام فعلی به کلّی فاقد و بلکه فاجعه آمیز است.
امروز نه تنها، از آن درآمد افسانه ای نفت که بسیاری از مردمان را به خواب خوش بینش نفتی آلوده کرده تمام شده و کشور با تحریم ظالمانۀ گستردۀ جهان سلطه قرار گرفته است.
درآمد ملّی به پایین تر از حداقل ۵۰ درصد درآمد سرانه در سال ۱۳۵۶ نزول کرده است. عقب ماندگی ها تشدید و طرح ها عقب مانده تر و ساختمان ها و راه ها پیرتر و لشکر عظیم بیکاران جوان در کشور استخوان ها می شکند. در آن روز طبقۀ متوسط – که عامل ثبات رژیم هاست – که رو به رشد کمّی و کیفی بود در آن مقطع، امروز با سیاست اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی اعمال شده، رو به انحطاط کمّی و کیفی خطرناکی بسر می برد. آن روز اگر نه قدرت اجرایی که قدرت کارشناسی نسبتاً بالا بود (گرچه بی استقلال و محافظه کار)، امروز آن توان نیز به حدود صفر گراییده و تورم پرسنل تشکیلات اداری دولتی و خصولتی بیداد می کند؛ و بالاخره آن روزها امیدهای بسیاری در حال شکفتن بود و امروز همۀ امیدها بر باد رفته اند و به یأس بدل گشته اند و فرار مغزها و سرمایه ها حیرت انگیز است.
آن روز نیروهای فعّال و جوان به رغم هر قوّت و ضعفی که در بینش ها و ایدئولوژی های خود داشتند و به رغم هر بی تجربگی که در امور اجرایی و مملکت داری داشتند، لااقل از شور و هیجان و امید وافر و خصلت ملّی و نگاه به درون و توانایی ها و استعدادهای درونی برخوردار بودند و امروز بسیاری از آنها، آن شور و امید و خود اتکایی را ندارند و عدّه ای به دامان غرب و گروهی به دامان شرق و ادغام در تمدّن های آنان را مجدّانه پی گیرند و خصلت بومی و ملّی خود را به کلّی از دست داده اند و بالاخره تورم و فقر و فلاکت بیش از نود و پنج درصد جمعیّت کشور را اکنون، شرمندۀ تأمین نان شب خود و خانوادۀ خویش کرده است.
در چنین شرایطی آیا حکومت و دولت برای بقا و استمرار انقلاب و در نتیجه موجودیّت عمومی خودش راهی بجز بازگشت به این حقیقت دارد که جریان خودآگاهی ملّی ایران و ایرانی که در دهۀ ۵۰ با سرعت رشد و نمو نمود و موجب سقوط رژیم وابسته و بیگانۀ پهلوی شد علاوه بر عنصر مذهبی، عنصر استقلال طلبی و استمرار هویّت ملّی و تاریخی و عنصر ارزشی، یعنی آزادی سبک زندگی و عدالت طلبی را نیز به صورتی بسیار پررنگ در ذات خود داشت. بدون این سه عنصر، خودآگاهی ملّی ایران و ایرانی از صفت کمال و تمامیّت برخوردار نیست و نمی تواند در دنیای معاصر پرتلاطم، با همۀ طوفان هایی که بر استقلال و هویّت های تاریخی ملّی وزیدن گرفته است، از توان استمرار و بالندگی برخوردار باشد و در انبوه مشکلات و بن بست های این عَصر امید به بقا و وحدت و شکوفایی و مشارکت در انتخابات مجلس شورای اسلامی را حفظ نماید. این است مسئلۀ اصلی و جوهری امروز انقلابی که در زمان خود عظیم و شکوهمند و بی نظیر بود و در ذات خود سرشار از آرمان ها و توانایی ها و استعدادهای مردمی، فرهنگی، مادّی و طبیعی، که بایستی مجدّد با تحوّل در اذهان صاحب منصبان و هموطنان، با نگاه به درون و توجّه به حقوق عموم آحاد ملّت و اقوام غیور ایرانی و همکاری ملّت و حاکمیّت در انتخابات پیش روی مجلس و کاندیداتوری و ورود شایستگان کاربلد به مجلس شورای اسلامی و عملکرد صحیح و تقوی های اجتماعی و انسانی همگان، با تحوّل در تبیین در مجلس، رقم زن بقا و عظمت مجدّد انقلاب و نظام و کیان باشیم.