پایگاه خبری تحلیلی صلح پایدار– ادعاهای اقتصادی یک هفته اخیر از ارائه کالابرگ در ۵۰ فروشگاه تا ایجاد یک میلیون شغل و بالا بردن معدل تولید تا پانزده درصد از سوی وزیرکار، سوالاتی جدی در حوزه اقتصاد به وجود می آورد که آیا اساسا از نظر علم اقتصاد و تجربه اقتصادی این صحبت ها امکان پذیر است؟ آیا تاکنون ایران توانسته رشد اقتصاد دو رقمی را تجربه کند؟

فرشاد پرویزیان، اقتصاددان، در آغاز درباره من سال هاست که یارانه ای برایم پرداخت نمی شود و تجربه شخصی ندارم. باید از خودشان بپرسید که این سامانه چگونه است. باید راستی آزمایی شود که آیا یارانه بگیران از این سامانه چگونه می توانند استفاده کنند. البته بعید نیست این کار را کرده باشند. واقعیت این است که به این کار ها خرید اعتباری می گویند. همه جای دنیا از یک سطح درآمد پایین تر دولت کمک می کند. آمریکا مدعی است که آزادترین اقتصاد را دارد، تعداد زیادی هم که درآمدشان زیر ۳ هزار دلار است از فروشگاه ها اینگونه خرید می کنند. همه جای دنیا نیز اینگونه است. ما یک مفهومی در اقتصاد داریم به نام پرداخت انتقالی یعنی مراوده مالی بین دولت و مردم، وقتی دولت از مردم می گیرد اسم آن مالیات است وقتی پرداخت می کند اسم آن یارانه است یعنی درآمد ها منتقل می شود. یعنی توزیع مجدد درآمد ها که منطق اقتصادی هم دارد. این شیوه در کشور ما درست انجام نشده است اما بهترین کار است که دولت باید آن را انجام بدهد، برای اینکه در فضای عمومی اقتصاد عده ای که از گردانه دور می مانند و بابت اتفاقاتی که تقصیری در آن ندارند از فرصت های اقتصادی دور می مانند و درگیر تورم می شوند از این امتیاز استفاده کنند و دولت برای ایجاد توازن و حمایت از این خانواده ها از منابع عمومی از جمله مالیات ها پرداخت انتقالی انجام می دهد. یک زمان شما می گویید پول حاصل از نفت را می خواهیم به مردم برگردانیم، آنگاه نمی توانیم بگوییم شما پول زیاد دارید به شما نمی دهیم، این پول انفال است و نمی توان کسی را از آن محروم کرد. آیا پولی که به عنوان یارانه بخاطر اصلاح قیمت های انرژی داده شد به عنوان توزیع انفال بود یا یارانه؟اگر به عنوان انفال بود باید به همه داده می شد. وقتی از یارانه صحبت می شود برای کمک به خرید مردم، این دیگر انفال نیست.
وی در ادامه درباره ادعا وزیر کار مبنی بر ایجاد یک میلیون شغل افزود: باید از ایشان بپرسید از این یک میلیون فرصت شغلی شما صد هزار تای آن را معرفی کنید چون این افراد قاعدتا کد بیمه دارند. وقتی می گوییم شغل، یعنی باید مقابل آن کسی بیمه بپردازد. این افراد یا استخدام دولت اند یا بخش خصوصی و به هر حال باید یک بیمه برای آن ها رد شود. یک میلیون شغل جدید یعنی معرفی یک میلیون کد بیمه جدید! شاید نمی گویند شغل ایجاد کردیم بلکه فضایی ایجاد کردند که عده ای بیایند و در آن فضا بتوانند کار کنند. این فضا نیز باید شفاف شود که دولت با چه متغیر هایی می گوید در این فضا یک میلیون نفر درگیر کار شده اند.

این اقتصاددان سپس درباره الزام وزارت کار برای بالا بردن معدل تولید تا پانزده درصد اشاره کرد: معدل تولید یعنی متوسط تولید در تمام کارخانه جات؛ این حرف بنگاهی است و باید در اقتصاد خرد آن را معنی کرد. ممکن است یک کارخانه ظرفیت تولید دارد و از سی درصد آن استفاده می کند. یک کارخانه هم هفتاد درصد تولید دارد. معدل یعنی پانزده درصد به تولید ناخالص داخلی بنگاه ها اضافه شود. پانزده درصد معدل تولید یعنی پانزده درصد رشد اقتصادی! باید هم بالا برود. ما پنج سال مداوم پانزده درصد تولید را بالا ببرید شاید به سال ۹۰ برسید. این هم یک الزام است که باید به حجم اقتصاد واقعی مان برگردیم.

پرویزیان در پایان درباره امکان تحقق رشد اقتصادی پانزده درصد گفت: هشت درصد هم نداشته ایم! رشد اقتصادی بالا دوازده درصد در چین طی دو دهه وجود داشته است. باید ببینیم چه باید کرد که رشد اقتصادی با کیفیت رخ دهد وگرنه افزایش درآمد نفتی به عنوان رشد درآمد یک رشد اقتصاد الزاما با کیفیت نیست. پایدار بودن آن نیز الزاما اتفاق نمی افتد. این درآمد نیز باید صرف ناترازی ها و بهبود زیرساخت ها شود.