پایگاه خبری تحلیلی صلح پایدار– کمال‌الدین پیرمؤذن نمایندهٔ ادوار مجلس شورای اسلامی در تحلیلی برای «صلح پایدار» ، نوشت: ارزش سرمایه انسانی به حدی است که اخیرا بانک جهانی ، سرمایه انسانی را از عوامل ثروت ملل شناخته است.

مدیریت است که از کشورهای ضعیف ، کشورهای پیشرفته و قوی را خلق کرده است ، ژاپن و آلمان بعد از جنگ ، که اقتصاد مولد آنها را از زیر خروارها خرابه های جنگ بیرون کشیده و رقم زدند ،اما حال در ایران ، قرار داد آماده اقتصادی دراز مدت فی مابین چین و ایران ، تحویل معاون او ریاست جمهوری گردید. لکن بجهت ضعف مدیریت و کوتاهی ، درعمل ،همه رشته ها پنبه شد و نه تنها این قرار داد اقتصادی را به سرانجام نرساند بلکه نزدیکی بی سابقه بین کشورهای چین و عربستان سعودی را بجهت ناس چینی از ارتباط اقتصادی موفق با ایران را کلید زد و انزوا بیشتر ایران را به ارمغان آوردند . امروز اقتصاددانان و کارشناسان مسایل توسعه ، اتفاق نظر دارند که عامل اصلی پیشرفت اقتصادی ، جلوه کمی توسعه ، و ترقی سیاسی و اجتماعی ، جلوه کیفی توسعه ، پیشرفت و توسعه و پرورش منابع انسانی ، پایه اصلی ثروت ملت ها را تشکیل می دهد.
سرمایه و منابع طبیعی عوامل تبعی تولیدند، در حالی که انسانها عوامل فعالی هستند که سرمایه ها را متراکم می سازد ، از منابع طبیعی بهره برداری می کنند ، سازمان های اقتصادی و سیاسی را می سازند و توسعه ملی را به جلو می برند، به وضوح کشوری که نتواند مهارت و دانایی مردمش را توسعه دهد و از آن در اقتصاد ملی به نحو موثری بهره برداری کند قادر نیست هیچ چیز دیگری را توسعه بخشد .

در هزاره سوم که جامعه از پیچیدگی متنوعی برخوردار است و برای تمامی زمینه های سیاسی ، اجتماعی ، اقتصادی و علمی و حتی برای نمونه جهت معالجه و مداوای صرفا لاله گوش انسان ، تحفص ویژه تعلیم و پرورش داده و متخصص فقط و فقط لاله گوش تحویل جامعه و مردم کشورشان می دهند ، ضرورت دارد کشور ایران ، نسبت به احیا و پرورش دانایی مدار منابع انسانی و فرآوری کیفی آنان به تناسب برنامه های کوتاه ، میان و بلند مدت در دست تدوین کشور ، دولت و مجلس خارج از شعار و قصور ، مبادرت مجدانه بعمل آورد . بزرگترین خطای مدیریتی در طول انقلاب اسلامی ، این بوده که حتی کار امور علمی ، فنی و کارشناسی را به دست کسانی سپرده ام که با محک سیاسی و حتی گاهی به صورت جناحی به مرجعیت علمی منصوب شده اند .

هرقومی که نگران آینده اش است به خصوص در علم و فناوری باید به سازوکارهای مرجعیت علمی توجه کند. اینکه بسیاری ، بویژه در دولت جناب رییسی ، بدون اینکه حتی الفبای علم مدیریت را نیز آموخته باشند ، قبای مدیریت را به تن می کنند ، طبیعی است که سایر توانمندی هایشان بسیار کوچکتر از سایز قبای مدیریت ها خواهد بود و درچنین شرایطی ، گاه تنها مدیر به گرم کردن خود مشغول است و بسیاری از ناکامی ها و سرخوردگی های گذشته اش؛ و گاها با حیف و میل ، دنبال می کند. نبود ضابطه مشخص و محکم جهت انتخاب مدیران و جایگزینی ارادت ها بجای مهارت ها در کشور ، بیش از هرچیز نشان از این واقعیت موجود دارد که هنوز نظام مدیریتی متناسب با توسعه ، طراحی و ایجاد نشده است و مدیریت در ایران یا طفل بی سواد است و یا جنازه مرده ای بیش نیست .

کم نیستند مدیران رده انقلاب و نمایندگان مجلس ، که پس از کنار رفتن از سمت های خود ، همچون اساتید مدیریت دانشگاهها ، ناقد نظام مدیریت در کشورمان شده اند و ابراز می کنند که سیستم اداری ایران با این سیستم مدیریت برمبنای پاداش های تبلیغات انتخاباتی و رفتار جناحی و یا ملتمسانه ، درست شدنی نیست.

همین دفع نیروهای با کفایت و چکیده های نظام و انقلاب و مُلک و ملت و اصیل و به انزوا کشاندن برخی فرزندان کارآمد ملت و انقلاب ، حاکی از وجود تنگ نظری ، ضعف ها ،خودخواهیها، منیت ها ، دورویی ها و سودجویان و دنیا پرستان ، در متن برخی جریان های خاص است که در مواردی فرزندان پاک انقلاب و فداییان هموطنان و ایران عزیز را دل شکسته و منزوی میکند . چنانچه جامعه در اندیشه منابع انسانی خود نباشد ،هیچ تضمینی برای پیشرفت کشور وجود ندارد .

جامعه ای به توسعه پایدار می رسد که از تمام ظرفیت انسانی خود عادلانه استفاده کند.آنهایی که در عمل بسیاری از عرصه ها ،همچون اعطای مدیریت ها ،بی عدالتی می کنند ،هرچند شعار قشنگ عدالت را با صدای رسا سردهند ، مطمئن باشند ، پیشرفتی در کشور ایجاد نمی کنند زیرا بی عدالتی و ناروایی و تبعیض بسیار در تشکیلات اداری نیز، کم کاری کارکنان را سبب می شود .توسعه و عمران مناطق کشور و بخشهای متعدد ،جز با مشارکت فکری و عملی گسترده تمامی صاحب نظران علاقمند به مرز و بوم و استفاده عادلانه از تمامی ظرفیت های نیروی انسانی، استعداد ها ، مغزها و منابع دیگر تحقق نخواهد یافت .

بدون شک با بی عدالتی در مدیریت ، پتانسیل ها و قابلیت های سرشار و کارآمد نیروی انسانی مناطق کشور ، کم کم به نقاط ضعف تبدیل می شوند ، چاپلوسان و آنهایی که از کیسه خودشان خرج تملق می کنند ، ارج و قربشان در پیش حکمرانان و مقامات عالی رتبه نظام و دولت ، بسیار فراتر از ریشه هاست و در نهایت با سومدیریت ها و بی سوادی و بی کفایتی به منافع ملک و ملت ، لطمات فراوان وارد می کنند و زمینه ساز بحران های خسران آوری برای نظام و کیان می شوند.