پایگاه خبری تحلیلی صلح پایدار– «ابوالحسن داوودی»، تهیه کننده و کارگردان سینما گفت: جامعه ما نیازمند تغییرات اساسی با حفظ احترام به ملت و حکومت است؛ تغییراتی که بازتاب آن در سینما هم مشاهده خواهد شد. در حال حاضر نیز شرایط ایران چنان با سرعت در حال تغییر است که به‌عنوان یک فیلمساز حتی اگر از سیاست فاصله بگیرم باز سردرگم می‌شوم. در این وضعیت شاید سال ها قبل فکر می کردم می توان به حمایت دولت امید بست اما حالا باور دارم بهتر است دولت هیچ قدمی برای سینما بر ندارد.

به گزارش صلح پایدار، روزنامه اینترنتی فراز نوشت: این روزها کم تر کسی خبر از دغدغه های ناتمام سینمای ایران دارد. به بیان دیگر با قدم گذاشتن معضلات مالی، معیشتی و دغدغه های سلامت مردم به محدوده اوج ، به نظر می رسد اکثر مردم، سینما را برای روزگاری بعد از این که احوال، مطلوب تر از امروز باشد کنار گذاشته اند.

عدم فرهنگسازی درست و برنامه ریزی مدون سینما برای روزهای بحرانی چون امروز نیز مزید بر علت شده تا این کنار گذاشته شدن سینما از سوی مردم به خود سینماگران هم سرایت کند و تا اطلاع ثانوی عطای آن را به لقایش ببخشند. غافل از آنکه کرونا مهمان امروز و دیروز نیست و باید با آن خو کرد. در همین راستا «درخت گردو» و «دینامیت»،دو فیلم از دو ژانر متفاوت به پرده سینما بازگشتند و اندکی بذر امید در گیشه ها کاشتند اما هنوز راه طولانی است. تغییر دولت ، تغییر وزیر و احتمالا تغییر مدیران سینمایی ممکنه است این راه را طولانی تر کند چرا که وابستگی سینمای ایران به دولت بیش از چیزی است که تصورش را می کنیم.

این راه طولانی ، مساله ای است که «ابوالحسن داوودی»، تهیه کننده و کارگردان سینما نیز به آن اشاره می کند و می گوید: « برخلاف بسیاری از دوستان سینمایی که از ابتدای ورود کرونا به ایران و به دنبال از دست دادن اکران نوروز، امیدوار بودند که می توان به اکران تابستان دل خوش کرد، من معتقد بودم که با ادامه پیدا کردن این بیماری و با در نظر گرفتن ذات سینما که اصولا دیر به ترمیم می رسد، به این سادگی ها سینما به ثبات نخواهد رسید و همین هم شد. پیش بینی می کنم شاید در سال ۱۴۰۱ بتوانیم سینما را تا حدودی روی ریل استاندارد ببینیم».

دولت در حوزه سینما منفعل عمل کرد!

کارگردان فیلم «رخ دیوانه» درباره دورنمای خود از کارایی دولت حاضر در حوزه سینما اظهار می کند: «جامعه ما نیازمند تغییرات اساسی با حفظ احترام به ملت و حکومت است؛ تغییراتی که بازتاب آن در سینما هم مشاهده خواهد شد. در حال حاضر نیز شرایط ایران چنان با سرعت در حال تغییر است که به‌عنوان یک فیلمساز حتی اگر از سیاست فاصله بگیرم باز سردرگم می‌شوم. هنوز نمی دانم تماشاگر ۶ ماه آینده از من چه می‌خواهد، زیرا شرایط ما هر دو ماه یک بار متفاوت می‌شود و فاصله بین تحولات کمتر شده است. در این وضعیت شاید سال ها قبل فکر می کردم می توان به حمایت دولت امید بست اما حالا باور دارم بهتر است دولت هیچ قدمی برای سینما بر ندارد».

سال هاست به حق مالکیت معنوی احترام نمی گذاریم!

می دانیم در روزهای همه گیری کرونا، اکران آنلاین هم که بنا بود مجالی باشد برای جبران ضرر و زیان کرونایی سینما به ‌دلیل قاچاق مجازی به جایی نرسید. در حال حاضر، بیش از ۵ هزار سینماگری که بخش اعظم مشاغل آن ها در وزرات کار ثبت نشده و یا مشکلات بیمه دارند، با توقف تولید و تعطیلی مشاغل در معرض نابودی و ورشکستگی قرار دارند.

داوودی در همین رابطه و درباره تنها راه نجات سینما در این روزهای رکود اظهار می کند: «در شرایط فعلی، به نظر می رسد امید بستن به اکران آنلاین و شاید سینما ماشین، آخرین سنگر است. چرا که اکران فیزیکی با شرایط ناپایدار بیماری در کشور چندان ثبات ندارد و حتی با وجود فیلم های خوبِ روی پرده، سینماها ممکن است هر لحظه تعطیل شوند. با این حال برای حفظ این سنگر ما هیچ نداریم. متاسفانه این معضل ریشه ای تر از امروز و دیروز است. این داستان تنها مربوط به سینما نیست. چهل سال است بحث احترام گذاشتن به مالکیت معنوی در ایران یک خیال باطل است و هنوز هم پس از سال ها تلاشی برای شکل گیری آن نمی شود. به این ترتیب ما هم این حق را از دیگران سلب کردیم و هم خودمان آن را از دست دادیم».

کارگردان فیلم «سفر جادویی» ادامه می دهد: «ذات این حق هیچ گاه نمی تواند در فضاهای مدرنی مانند فضاهای اینترنت که زمینه اطلاعات آزاد هست و فقط احترام و مسئولیت متقابل می تواند شرایط قانونی درست را در آن به وجود آورد، نادیده گرفته شود. تا زمانی که احترام به فرهنگ جهان را یاد نگیریم وضعیت مانند همه حوزه های کشور دامن سینما را هم می گیرد. این چنین است که یک اثر سینمایی به ساعت نرسیده از روی پلتفرم های اکران آنلاین قاچاق می شود، چون اصولا ضمانت اجرایی سفت و سختی برای آن تعریف نشده است. برای روشن شدن چرخ اکران آنلاین و امید بستن به آن به یک پروسه طولانی نیاز است. امروز نمی توان اکران را تنها متکی به پلتفرم ها کرد».

در نهایت باید گفت گاهی سینما آخرین پناه انسان درمانده است تا با غرق شدن در دنیای رؤیاها کمی از تلخی واقعیت‌ها فاصله بگیرد و به نقطه آرامش برسد. سینما کارخانه رؤیاسازی است و زمانی که بحران‌های اقتصادی، رؤیاهای انسان را به کابوس بدل می‌کند، سینما می‌تواند با تولید رؤیا و امکان رؤیاپردازی، مانع مرگ رؤیاهای انسان شود. اما تاکنون چقدر به این بعد از سینما فکر شده است؟ پاسخ، سکوت است!