“نمیتونیم راجع بهش حرف بزنیم” به عنوان یک تئاتر غیر متعارف که قرار نیست تماشاچی را ناز کند یا به او مفهوم عام “لذت” بدهد ، بلکه شاید حتی برای تماشاچی عصبانی کننده ، پس زننده و نادوست داشتنی و نازیبا باشد، گفتگویی ویژه با مخاطبش برقرار میکند.

این اجرا همه این تجارب غریب را به مخاطب میدهد تا از پس این تجارب، با او گفتگویی تازه برقرار کند. “باور به ضرورت ایجاد گفتمانی تازه، آن چیزی ست که مرا وادار به حضور در این نمایش کرد.” این همان چیزی است که در هر اثر هنری ای که جسورانه خلق میشود وجود دارد.